Boeken der Poorten

Inleiding

Het ‘Boek der Poorten of ‘Boek van Grotten’ beschrijft de Onderwereld bestaande uit twaalf grotten die de Zonnegod tijdens de nachtelijke uren passeert waarna de Zon in de morgen wedergeboren wordt.

Het grootste gedeelte van de Onderwereld wordt illustratief afgebeeld terwijl in de teksten hoofdzakelijk Osiris geprezen wordt.

Het ‘Boek der Poorten’ beschrijft de destructie van de vijanden van de Zonnegod en verwijst naar het hiernamaals en bestraffingen. De overleden koning moest de geheime namen weten van de slangen en in staat zijn om zijn wachters te identificeren om zijn reis naar het hiernamaals te voltooien. Een bijna complete versie van het ‘Boek der Poorten’ is afkomstig uit de tombe van Ramses VI. In Tombes van andere personen worden passages van de versie aangehaald.

Omschrijving

Twaalf poorten
In de Vallei van de Koningen vertegenwoordigden twaalf pylonen of poorten doorgaans een deel van de uitvaart beschrijving zoals het ‘Boek der Poorten’ die wordt weergegeven op de muren van koninklijke Tombes uit het Nieuwe Rijk.

Voorgesteld als bouwwerken, is elk van deze poorten vernoemd naar een ‘gestalte’ en werd beschermd door een vuurspugende slang en de desbetreffende wachter ‘gestalte’ van de poort. Deze uitvaart voorschriften waren de meest praktische voor de koninklijke begrafenissen.

Het volgende overzicht beschrijft de 12 doorgangen welke afgebeeld zijn in Tombes van de Vallei der Koningen.

De grotten
Vanaf een vroeg punt uit de Egyptische geschiedenis was het concept van grotten in de Onderwereld een element van het reïncarnatie proces. Binnen in deze grotten die gewijd waren aan diverse ‘gestalten’ die worden samengevat in de zogezegde “Spreuk van de Twaalf Grotten”, en stonden paraat om de dwazen te straffen. De “Spreuk van de Twaalf Grotten” was een samenstelling van een Papyrus uit de tijd van Amenhotep II en van de muren van de zuidelijk heiligdom van de Osireion bij Abydos.

Voor de vijanden van Ra waren de grotten een hel waar zij veroordeeld werden en bestraft, meestal door onthoofding. De wachters van de grotten boden hulp waaronder licht, voedsel en bescherming tot de gezegende overledene en stelde hen in staat zich vrij te bewegen.

De eerste zeven grotten worden vertegenwoordigd door verschillende groepen van drie ‘gestaltes’ in mummie gestalte en drie in mensachtig gestalte waarvan twee mannelijk en één vrouwelijk van aard is. Vanaf de achtste grot tot twaalfde grot worden deze vertegenwoordigd door een samenstelling van ‘gestaltes’. Grot acht wordt vertegenwoordigd door zeven ‘gestaltes’ en grot negen wel door twintig ‘gestaltes’.

Grot tien wordt vertegenwoordigd door:
 Zij die behoren tot het Zonlicht – schenkende licht
Zij die in het bezit te nemen – toestaan dat de overledene wordt geprezen
De negen goden die degene beschermen in de grot – schenken de adem van leven
De negen goden met verborgen armen – toekennen dat de overledene een waardige geest bezit
De verborgen godin – toestaat dat de ziel van de overledene sterk is en zijn lijk intact
De zielen van de goden die leden werden van Osiris – toestaan dat de overledene  vrede heeft
Zij die Ra dienen – toekennen dat de overledene niet terugkeert van elke poort van de Onderwereld
Zij wiens gezicht oorlogszuchtig zijn – toekennen dat de overledene koel is in de plaats van warmte

Figuren van de nachtelijke uren
Grotten en doorgangen werden beide geassocieëerd met specifieke uren van de nacht in de Onderwereld en elk uur van de nacht werd voorgesteld door een ‘gestalte’ die bescherming of assistentie verleende aan de overledene.

De aard van de ‘gestalte’ vindt zijn oorsprong in het gebied van de Onderwereld die zij bezetten. Elk van de ‘gestaltes’ geeft de Zonnegod op de een of andere wijze kracht en tijdens het laatste twaalfde uur van de nacht zou de “houder van de schoonheid van Ra” getuigen zijn van de wedergeboorte van de verjongende Zon.

Register

Wordt vervolgd…